Afgelopen zomer in 2023 tijdens de vakantie had ik een wens, het zien van de waterspreeuw.
Waarom? Nou, ik vind het zijn gewoon hele coole vogels met hele hippe moves, één van die moves is de dipper move, heerlijk om naar te kijken en zingen kunnen ze als de beste dus het is ook nog een genot voor het oor.
We reden dus af naar een locatie waar er al tijden dan wel jaren één zit. Wanneer we aankomen, zien we een mooi stromend beekje ergens in de Ardennen, het is een veelbelovende setting met eilandjes, stenen en beplanting ed. maar de waterspreeuw was nergens te bekennen, dus de zoektocht begon. We hebben werkelijk meerdere malen de beek af gelopen en in het gebrekkige Duits en Frans al dat niet met ondersteuning van de slimme telefoon met de nodige vertalingen. Frans spreek ik geen woord, ik ben net zo koppig als hen, ik vertik het. Gelukkig snapt mijn vriendin dit allemaal wel, dus ik laat haar het woord doen, ideaal! Duits lukt dan nog wel een beetje, en we hebben de lokale personen aldaar gevraagd of zij dit vogeltje wel gezien hadden. Ja, zeiden ze. Vorige maand hebben we hem/haar nog gezien. De zoektocht ging verder, we moesten een beetje in beweging blijven want mijn vriendin houdt niet zo van wachten op een vogeltje dus we houden de pas er in en rijden af en toe heen en weer op een bloedverziekend hete dag, 30 graden +. Wij zijn hier beiden niet echt voor gemaakt en houden van het wat koelere klimaat, mede voor ons ook en reden om buiten het seizoen op pad te gaan. Helaas treft je dan net een hitte golf. Niet best voor het humeur dan wel voor de foto’s. Maar we hielden vol. Stiekem struin ik over wat percelen van omwonenden en passeer hier en daar een hekje om zo bij de waterrand te kunnen kijken. Maar tevergeefs, geen spreeuw te bekennen. Hier en daar een paar vliegvissers, dat hielp ook allemaal niet mee.
De wens bleef dus onvervuld, we moesten naar huis zonder een waterspreeuw te hebben gezien. Helaas een volgende keer beter.
Maar op 23-nov-2023 is er een melding gedaan door een visser aan de Zoetermeerse plas, hij had vermoedelijk een zwartbuikwaterspreeuw gefotografeerd! Het zag er allemaal veelbelovend uit en er werd direct gezocht. De vogel werd helaas niet gevonden. Mogelijk een korte tussenstop? Nee, de dag later vond Johannes Luiten samen met zijn zoon Ruben de vogel terug op een van de stenen eilandjes die bij de steiger in de buurt liggen. Dit was op een donderdag en aangezien het licht het allemaal nog niet toelaat om na werk op stap te gaan hoopte ik zo dat de vogel het nog wel even zou blijven tot het weekend, het waren 2 spannende dagen. Je kent die dagen wel, ze lijken een beetje op de dagen dat je als kind moest wachten tot je je cadeau mocht gaan uitpakken…
Zaterdag 25-nov-2023 heb ik dus uiteraard vroeg de wekker gezet want ik wilde de kans natuurlijk niet verspillen. Hieronder zie je de plek waar hij voornamelijk foerageerde in een zomerse setting.
Het was in de ochtend nog niet extreem druk en dit resulteerde voor mij dan ook in de beste kans die ik die ochtend kreeg voordat iedereen er achteraan begon te rennen. De vogel reageerde zeker op de drukte en vooral op mensen die langs liepen zonder hem te zien foerageren in de waterkant. Waarschijnlijk net wat te veel beweging en/of grote objecten. Op deze momenten verkoos hij vaak de steiger als toevluchtsoord en wanneer het hem nog niet zinde vloog ie nog een stuk verder naar het stenen eiland, dit was fotografisch veel te ver weg en kreeg hierdoor de rust die hij/zij nodig had.
Ik hield het immers voorzien, ik hou niet zo van de drukte en het geeft je al helemaal niet de kans om mooie foto’s te maken omdat er altijd wel een ontzettend persoon iets verpest. Maar goed, voor een eerste dag vond ik bovenstaande platen geen verkeerde oogst. Dus ik dacht ik kom morgen wel terug.
Dezelfde avond nog kijk ik naar de foto’s zoals ik dat normaal ook zou doen en begin mij niet zo lekker te voelen. Mijn vriendin was toen in de ochtend al een beetje aan het klagen dat ze zich niet zo lekker voelde maar ik had nog niet de link gemaakt dat zij mij met iets aangestoken zou hebben. Want tja zij heeft dat nou eenmaal wat vaker dan ik. Anyway, de volgende dag was ik natuurlijk ziek, of beter gezegd wij alle twéé. Doodmoe en totaal energieloos en zweten als een malle. Nou goed, omdat de kuren die we vertoonden toch wel een beetje op Corona verschijnselen leken, hebben we maar een testje gedaan. Op deze test hoefden we niet lang te wachten. Het was voor ons bingo, we waren de klos nadat we alles tot op heden ontsprongen waren. Ik baalde natuurlijk als een stekker! Heb je een waterspreeuw in de buurt waar je afgelopen zomer naar op zoek was en dan heb je maar één keer kunnen kijken! Nou goed, ik legde mij erbij neer en na 1,5 week begon ik me weer iets beter te voelen. Mijn hoofd werkte nog niet op volle toeren maar het werkte.
Na twéé weken ben ik dus weer even op pad gegaan, want hoe wonderbaarlijk het ook is, maar de waterspreeuw was nog aanwezig! Het was verrekte koud en de waterspreeuw kon ik niet vinden en met een lichaam dat nog niet topfit was taaide ook snel af. Ik ging maar naar huis, het komt de volgende keer wel of niet. De week erna werden er geen waarnemingen meer gedaan dus ik was in de veronderstelling dat ie vast z’n biezen had gepakt. Maar niets bleek minder waar, nadat hij zich ruim een week verzuimd had te melden op de locatie waar de vogel veel werd gezien, was de vogel weer terug van weggeweest.
Uiteraard heb ik de hele week nauwlettend de boel in de gaten gehouden qua waarnemingen en ben ook direct in de week welke ik vrij was direct naar de waterspreeuw gegaan want ik moest en zou er mooie platen van maken.
Het was tweede kerstdag en geniet nog na van de maaltijden bij de schoonfamilie, maar uiteraard ben ik op weg naar de waterspreeuw. Gelukkig was de vogel nog aanwezig. Vaak kijk ik dan een beetje aan hoe een vogel op mij reageert. Loopt de vogel weg of blijft hij zitten, worden er alerte houdingen aangenomen? Dat soort dingen. De waterspreeuw was redelijk content met zijn positie en was druk bezig met het bij elkaar scharrelen van de kost, en zolang ze dat blijven doen zijn ze content met de situatie. Inmiddels had ik redelijk geobserveerd wat de vogel mogelijk kon gaan doen dus ik anticipeerde hierop door uit het zicht van de vogel voorzichtig de waterrand te betreden. Te dicht bij het wateroppervlak zat er niet in want het was redelijk onstuimig weer. Dus ik kruip door een opening in de vegetatie richting het wateroppervlak en leg daar voorzichtig de beanbag neer en leg de camera erop. Het duurde gelukkig niet al te lang voor de waterspreeuw de hoek om kwam lopen en in het zicht begon te lopen. uiteraard hou je dan in de gaten of de vogel op jou reageert en ander gedrag vertoont of terug loopt. Niets van dat was het geval en hij liep al foeragerend mijn kant op. Dit is fantastisch!Na heerlijk wat foto’s te hebben gemaakt van deze geweldige vogel, besluit hij zo dichtbij te komen dat ik niet eens meer kan focussen op 400mm. Nondeju, wie had dat gedacht? Helaas is er dan altijd weer een speciaal soort mens wat jouw moment weet te verpesten door klakkeloos achter je te gaan zitten en de vogel was natuurlijk pleite.
Ondanks dat deze mensen niet zullen ophouden met bestaan smaakte zo’n dag natuurlijk naar meer. Het zijn vooral momenten van de dag die wij moeten uitkiezen om niet in de drukte te vallen. Snap me niet verkeerd, ik gun iedereen een mooie plaat maar niet als mijn momenten worden verpest. Analyseer het gedrag en anticipeer erop maar ga niet klakkeloos achter iemand staan omdat je denkt, oh hij ligt ook zo dichtbij dan kan ik dat ook wel, NEE! Er gaat een proces aan vooraf en probeer jezelf dat te bedenken maar vooral te begrijpen.
De volgende dag ben ik dus maar wat later op pad gegaan, wat eigenlijk niet in mijn aard ligt. Ik ben altijd vroeg wakker. Deze dag kon bijna niet beter en weet ook nog niet of ik deze dag zal overtreffen. Op een gegeven moment was de vogel voor vele zoek maar ik ging zoeken omdat ik de waterspreeuw een specifieke kant op had zien vliegen. Door analyse van eerdere waarnemingen had ik een vermoeden waar de waterspreeuw zich kon ophouden. Uiteraard vond ik hem op deze locatie en gezien mijn ervaringen van de dag ervoor nam ik zo’n 10/15 meter afstand, zodat de vogel kon doen wat ie wilde. Dat is tenslotte het belangrijkste. Het water was wel nog een beetje wild dus ik legde de beanbag in het water op maximaal niveau en keek aan of dat het water niet er overheen kwam zodat ik net veilig de lens en camera er op kon leggen. Zelf lag ik heerlijk in de modder en schoot de foto’s via het schermpje. Nadat de vogel arriveerde op zo’n 4 a 5 meter kon ik los, en dat ging ik!
De volgende dag keerde ik weer terug voor de verandering. Maar bij aankomst was de vogel weer nergens te bekennen. Omdat er inmiddels een paar plekken waren waarvan ik wist dat ie daar mogelijk uit kon hangen, heb ik dan ook maar even bekeken. De vogel zou toch niet weg zijn? Hij zit er al een dikke maand. Uiteindelijk besloot ik om aan de andere kant van de plas te gaan kijken waar de eerste waarneming werd gedaan. Natuurlijk zat de waterspreeuw nu hier, wat een uitkomst en wat een rust.
Uitermate voorzichtig benader ik de vogel, ik heb natuurlijk geen zin om dit te verpesten nu ik in alle rust van deze vogel kan genieten. Voorzichtig liep ik aan de andere kant van het dijkje langs de sloot om mezelf zo klein mogelijk te houden tijdens het lopen. Eerder had ik namelijk opgemerkt aan de andere zijde van de plas dat dit naast plotselinge bewegingen een ding is voor de vogel om weg te vliegen. Zo kon ik mooi om de vogel heen lopen zonder dat ie er problemen mee had.
Nu kon ik beginnen de vogel weer aan mijn aanwezigheid te laten wennen en legde voorzichtig mijn spullen in positie en begon de observatie. Ik merkte op, dat op dit stuk van de plas veel met stenen werd gesmeten. Maar dit ging zo fascinerend snel dat het bijna onmogelijk leek om hier een foto van te maken. Maar extra tof als dit lukt toch?! Hieronder een van de eerst gelukte foto’s.
Maar het was nog iets te ver weg. Dus het was even wachten tot de vogel dichterbij zou komen. Maar je raad het al, ik heb weer pech… Daar komt een hond aangelopen… Heel jammer weer. Uiteraard blaft dat beest naar mij en niet naar de vogel want ik lig daar en dat is raar, voor zowel mens als hond. Vogels vinden het wel prima en denken, laat die gek maar. Maar goed, de vogel was door dat gebak uiteraard gevlogen. Gelukkig niet te ver, een meter of tien verder. Echter kon ik hier niet heel veel afstand nemen tot de vogel maar ik werd het ook een beetje zat dat externe factoren het maar steeds verpesten terwijl ik gewoon netjes wil wachten op de vogel. Dus op dit moment begon ik risico’s te zoeken. Ik verplaatste mezelf voorzichtig en rustig richting de waterspreeuw en op het moment dat er op gekeken werd of ik het idee had dat ik in de gaten werd gehouden, stond ik stil. Het leek de Squidgame wel, RED LIGHT, GREEN LIGHT. Ik denk dat je de voorstelling wel kan maken. Op een gegeven moment kon ik een redelijke positie innemen en kon weer even genieten van het vogeltje, er werd voor een tweede keer een visje gevangen en dit keer kon ik er wat foto’s van maken, ook werden nog even alle zijdes van de grondel geshowd zoals je kan zien.
De vogel hield het lang vol op deze plek, op een gegeven moment had ik het hier wel een beetje gezien en hoopte eigenlijk dat ie wat meer de ruimte op zocht. Dit duurde even…
Dus ik had bedacht om alvast aan de andere kant van het riet te gaan liggen en te wachten tot ie mijn kant op zou komen. Uiteraard had de vogel een ander plan. Ineens was ik hem kwijt. Waar is ie naar toe? Om me heen kijkend zoek ik de vogel en ineens komt ie een stuk verder uit de kant op het watervlak drijven. En waterspreeuw duikt weer, er wordt lekker gevlogen onder water want dat kunnen ze als de beste. Ik heb dit alles nog maar net door en ineens gaat ie op de wieken. Ik ben nog net op tijd met het indrukken van de focusknoppen op de camera. Ik maak nu dus echt een “Lucky Shot” in de hoop dat er wat leuks uitkomt! En dat kwam er, ik heb dit in de maanden dat ik de vogel gevolgd heb maar een keer gezien.
De vogel vloog op met een enorme show van spetters en knalde vervolgens in duikvlucht het water in en vloog vervolgens onder water verder. Hierna vergezelde de waterspreeuw mij weer aan de kant, en foerageert lekker tussen de betonblokken.
Gedurende deze dag leerde ik dat naast dat het een goede zwemmer is, het ook een zeer gevorderde spiermassa ontwikkeld moet hebben in de nek en rondom zijn snavel. De waterspreeuw tilde stenen op en gooide ze zo 10 cm ver, voor zo’n kleine vogel en hele prestatie lijkt mij! De vogel zou zo mee kunnen doen met discuswerpen op de olympische spelen.
Daarnaast tilde de vogel stenen met zijn snavel te grootte van zijn kop en snavel bij elkaar. Je kan het een beetje vergelijken met de sterkste mannen die van die tractorbanden flippen. Fantastisch om te zien!
Nu kwam de vogel leuk dichtbij, en ik heb naast alle overige gedrag platen, nog een paar leuke plaatjes geprobeerd te maken.
Zoveel pech als ik kan hebben, kwamen er deze dag een stel pubers die besloten vuurwerk af te steken. Helaas gooide ze dit op enkele meters van de vogel. De waterspreeuw was gelijk gevlogen, geef de vogel is ongelijk. Vervolgens heb ik de jonge gasten nog wel even de wind van voren gegeven. Ik baalde natuurlijk als een stekker… Morgen nog maar proberen dan.
Deze dag was het na al dat geweld, eindelijk is het rustig op het water. Een fijn zacht briesje zorgde voor een wat minder koude temperatuur gevoelstemperatuur. Ook was er ook eindelijk een kans om een lager standpunt in te nemen op het smalle strookje keien waar de vogel voor foeragerende.
Naast het maken van schone gouden platen, was het soms ook de moeite om door de vegetatie te fotograferen. Om zo een natuurlijke filter toe te passen.
Op deze dag zijn er ook diverse foto’s van mij gemaakt, Ik heb hier erg leuke beelden van gekregen. Hierbij één van de beelden die ik heb ontvangen.
Foto: Ruben Luiten
Door hier de andere kant te zien, zie je wat weerspiegeling met de achtergrond kan doen. Je zou haast niet geloven dat ik daar bovenstaande serie heb kunnen maken met de totaal gouden weerspiegeling. Het was weer een mooie dag met mooie nieuwe resultaten.
De volgende dag was het niet veel soeps, ik heb wel wat foto’s gemaakt maar deze zijn ergens in de prullenbak verdwenen. Ik besloot de volgende week maar weer een poging te doen om wat nieuwe platen te maken.
Wat leuk was om te zien, dat de vogel alles wat voor zijn voeten lag even bestudeerde en er mee speelde. Maar door de onhandigheid liet hij het vaak ook weer snel vallen. Tja, wanneer kom je nou schelpen tegen in je habitat…
Een ander idee wat ik had verzonnen door het gedrag te bestuderen was om de vogel in de duik vast te leggen, hier zijn wel wat pogingen aan vooraf gegaan voor dit lukte zoals ik dat wilde.
En na al dat lekkers en harde werken moet je af en toe wat rekken en strekken.
Deze dag lukte het ook voor het eerst om een fraaie vlucht plaat te maken van deze squattende vogel. Spieren zal die daar nooit kweken dus je kan maar beter af en toe is de vleugels spreiden.
Soms waren er ook enkele momenten waar de camouflage goed zichtbaar was, hoe dit werkt binnen de habitat van de vogel is natuurlijk erg leuk om te zien maar ook om op beeld vast te leggen.
Hieronder volgen een aantal galeries waar ik het verhaal nog voor zal afmaken, maar op een later moment.
Het verhaal wordt nog vervolgd op een later moment. Momenteel ben ik in de folder NEF14 en moet dit nog uitwerken naar NEF21 + wat video’s.